In de jaren 70 was de maakbaarheid van de samenleving een belangrijk item.
Aanhangers ervan gaven bij alle opvoedkundige problemen de schuld aan de opvoeding.
Autisme: schuld van de ouders.
En mensen die kanker kregen kregen dat door eigen schuld.
De gedachte ontstond toen veel mensen het geloof in een God die alles bestuurt hadden losgelaten. Ze maakten nu de mens verantwoordelijk.
De basis van de gedachte was de angst dat er dingen konden gebeuren met onze kinderen en met onszelf waar niemand invloed op had. Dat kon niet, dat mocht niet, het moest de schuld van iemand zijn, de mens zelf of de ouders/opvoeders.
We weten nu beter.
Nu is mijn angst dat we bij de opwarming van de aarde dezelfde fout maken.
Het moet de schuld van de mens zijn, want anders zouden we machteloos staan, en die gedachte is onverdraaglijk. Het fanatisme waarmee dit geloof wordt beleden wijst in die richting.
Maar misschien blijkt die gedachte toch realistisch.
vrijdag 11 december 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten